28 abril 2007

Nacer pato, morir pato


Ante el gran número de reclamaciones recibidas en nuestro jardín, el Equipo de Diseño de Especies Naturales (E.D.E.N.) quiere manifestar a la opinión pública lo siguiente:



  • La historia del patito feo convertido en cisne es una mera falacia pergeñada por el escritor danés Hans Christian Andersen con la intención de dar falsas esperanzas de redención a los especímenes más apaleados de la raza humana. Además el texto se impregna de cursilería cuando escribe aquello de: Rizó entonces sus alas, alzó el esbelto cuello y se alegró desde lo hondo de su corazón, "Jamás soñé que podría haber tanta felicidad, allá en los tiempos en que era sólo un patito feo".

  • También son un puro embuste las varias versiones de la historia de la rana, que metaforicamente salió rana, al convertirse en príncipe tras el consabido ósculo de la princesa del cuento.

  • Taimadas leyendas ancestrales nos hablan de hombres convertidos en lobos, de hombres murciélagos, de hombres osos, etc.... En realidad cuentos para asustar a cachorros inocentes de variado pelaje.

  • Cada una de esas historias de transformismo son falsas y de ello se desprende una única conclusión valedera para todas las especies: ustedes, que nacieron rebecos, morirán rebecos. Ustedes, que nacieron urracas, morirán urracas. Ustedes, que nacieron begonias, morirán begonias. Y sobre todo ustedes, que nacieron patos, moriran patos.

  • Si a pesar de ello siguieran con sus absurdas intenciones de modificar su imagen original (sabemos de casos de alargamientos de cuellos de pato con consecuencias mortales, de hormigas con injertos de espinas para parecer abejas, de ranas quedándose afónicas tras intentar imitar la voz humana etc...) nuestro equipo de diseño no se hace responsable de las consecuencias a corto, medio y/o largo plazo. Recuerden el caso de la extinción de los dinosaurios y lo que dijo el señor Darwin al respecto de la evolución de las especies proceso que debe ser natural y no causado por traumatismos caprichosos.

  • Algunos de ustedes nos hablan de los progresos de la cirugía humana. Bah, pura banalidad. Unos pechos más grandes o pequeños, unas nalgas que se reducen, una nariz que se acorta, un sexo que aparece o desaparece como conejo en sombrero de mago. Vulgares juegos malabares de torpes aprendices de demiurgo. Nosotros, profesionales del diseño natural, desdeñamos esta forma indigna de intrusismo profesional.

Por todo lo dicho, exigimos de todos los seres vivos, el inmediato cese de toda aspiración de cambio no justificado por fuerza mayor, bajo amenaza de largarnos con viento fresco a otro universo paralelo donde nuestra actividad sea debidamente reconocida. ¿No han oido hablar de la deslocalización? Ya lo saben ...el que avisa no es traidor.

23 abril 2007

La felicidad tiene que ser algo así

Elis Regina y Tom Jobim cantando Aguas de Março


É pau, é pedra, é o fim do caminho
É um resto de toco, é um pouco sozinho
É um caco de vidro, é a vida, é o sol
É a noite, é a morte, é um laço, é o anzol
É peroba do campo, é o nó da madeira
Caingá, candeia, é o Matita Pereira

É madeira de vento, tombo da ribanceira
É o mistério profundo, é o queira ou não queira
É o vento ventando, é o fim da ladeira
É a viga, é o vão, festa da cumeeira
É a chuva chovendo, é conversa ribeira
Das águas de março, é o fim da canseira
É o pé, é o chão, é a marcha estradeira
Passarinho na mão, pedra de atiradeira

É uma ave no céu, é uma ave no chão
É um regato, é uma fonte, é um pedaço de pão
É o fundo do poço, é o fim do caminho
No rosto o desgosto, é um pouco sozinho

É um estrepe, é um prego, é uma conta, é um conto
É uma ponta, é um ponto, é um pingo pingando
É um peixe, é um gesto, é uma prata brilhando
É a luz da manhã, é o tijolo chegando
É a lenha, é o dia, é o fim da picada
É a garrafa de cana, o estilhaço na estrada
É o projeto da casa, é o corpo na cama
É o carro enguiçado, é a lama, é a lama

É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma rã
É um resto de mato, na luz da manhã
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração

É uma cobra, é um pau, é João, é José
É um espinho na mão, é um corte no pé
É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma rã
É um belo horizonte, é uma febre terçã
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração.

15 abril 2007

El aire de la niñez / Vicente Verdú

(El País 12-04-2007)

Conseguir ser uno mismo pertenece al mundo de la dignidad, pero poder ser cualquiera corresponde al universo de la divinidad. El juego de la infancia explota la personalidad sin madurar para paladear el vaivén de sabores en ciernes. Pero también la incorporación del adulto a un avatar de los videojuegos no sólo devuelve el aire de la niñez, sino el artefacto mismo de la infancia. La identidad parecerá un atributo elegante en el mundo social, pero pesa tanto como el acero. Y más aún si pretende mantenerse inoxidable obedeciendo la consigna de llegar a ser el que se es. Hoy, sin embargo, pocos se consideran satisfechos llegando a ser el que supuestamente se es. La metafísica prometía importantes recompensas de cumplir con la misión de forjarse según la inscripción del Creador, pero hoy casi todo el mundo desea cambiar, cambiarse, viajar y experimentarse en alguien diferente al que conoció en sus comienzos. Ideológicamente, la vida ha ido dejando de ser como un camino de perfección para imaginarse como un parque o un laberinto. Lo propio, en fin, de la cultura de consumo no consiste en un solo modelo de vida, sino en varios cambiantes, flexibles y susceptibles de redecoración. De este modo, ser individuo en el sentido indivisible ha caducado. Nadie quiere convertirse en algo compacto y final, sino en el explosivo capaz de producir impactos en muchas e imprevistas direcciones. Para estos deseos dinámicos nace el avatar.Por el avatar se accede a la peripecia de una personalidad que por su misma ajenidad e intrascendencia convierte el pasaje en la fuga perfecta. El avatar nos esfuma y nos reemplaza. No hace de nosotros un yo de mentirijillas, sino que nos desmiente. El gran poder de Dios coincide con su surtida omnipresencia, bajo la forma de un animal, de un alimento, una piedra o un arbusto. Dios se disfraza para ser grande. Los niños fundan también su desafío reproduciendo el poder omnímodo del ser y no ser a un tiempo, parecer una cosa siendo otra, rellenar la apariencia de un bulto cambiante. El equívoco es el pilar del póquer, del cortejo, del precio, del baile, del disfraz, del milagro, y la máxima novedad del avatar radica en su alto grado de verosimilitud con su efecto real en la ilusión de la vida. En general no somos ya sólo lo que elaboramos o producimos, sino lo que consumimos y jugamos. El mundo de la identidad no se decide principalmente en el quehacer, sino acaso en ese plazo donde llamábamos ¿de no hacer nada?. En ese ocio ahora nos chalamos, nos pensamos, nos recreamos y quién sabe si, al cabo, con los niños del limbo, felizmente nos desvanecemos.

09 abril 2007

Kaskarilleira existencial 0.0


Kaskarilleira

Características básicas


Kaskarilleira é unha cidade situada no noroeste de Kalikia e bañada por un gran océano.
O seu emprazamento é privilexiado, xa que se ergue sobre un promontorio na entrada dunha ría nun amplo golfo. Según a lenda, dende unha das rochas do promontorio, a chamada rocha dos mártires caídos, eran lanzados ao mar os destemidos evanxelizadores cristiáns que precedentes da odiada Picheleira do Santo pretendían apartar aos primitivos kaskarilleiros do seu profundo hedonismo.
A cidade estendeuse a partires da lingua de terra formada entre a illa onde hoxe se asenta a Torre do Mangallón e o continente. Ainda que as malas linguas -nunca mellor dito- falan de que o termo kaskarilleira procede da racanería do seus habitantes capaces de exportar chocolate quedándose elas tan só coa cascarilla, outros estudiosos de prestixio cren que o termo deriva da vocación dos seus habitantes pola charla abusiva e sen prexuicios. Deste xeito, os kaskarilleiros serían responsables do verbo "cascar" como sinónimo de charlar sen parar. Por outro lado ¿ten algo que ver o dato de que os kaskarilleiros vivan nunha lingua de terra co feito de que teñan unha lingua "tan longa"? Expertos eruditos non o desbotan.
Xeograficamente a parte máis antiga, coñecida popularmente como a Kaskarilla Vella, está edificada sobre un castro onde residían os indomables kaskarilleiros prerromanos que se adicaban a dicaban basicamente a comer o marisco das rochas, latricar cos veciños das outras pallozas, facer longas caminatas polos arredores para poder presumir dos seus collares de cunchas diante dos envexosos habitantes das aldeas da bisbarra e por encima de todo a autocontemplación. Ista, por certo, é a única crencia religiosa que debeu triunfar na antiga Kaskarilleira ata a chegada do cristianismo, tal como queda demostrado polos restos de espellos atopados nos castros.
"O Centro" era a chamada Espiña do Pescado, e nela asentouse a partires da Idade Media o gremio dos mareantes que non eran señores que marearan á xente en xeral ou a algunha perdiz en particular, senón unha corporación profesional formada por mariñeiros e armadores.

Esteticamente, unha das características máis notables que identifican á Kaskarilleira constitúena as múltiples e variadas galerías ou miradoiros con espello que permiten aos seus moradores practicar a sua antiga relixión e hoxe en día deporte: a autocontemplación. Ise e o motivo polo que Kaskarilleira e tamen coñecida polo sobrenome de Cidade-espello.
Máis alá da fermosa cidade, non hai que esquecer as numerosas praias, así como o contorno rural, que ofrecen múltiples posibilidades de lecer a turistas e visitantes. Lamentablemente os propios kaskarilleiros rara vez disfrutan disto, xa que son partidarios de ir directamente ás súas "fincas" sen perder o seu precioso tempo de ocio contemplando paisaxes máis que coñecidas.